Tekeningen, schilderijen, foto’s en sculpturen komen samen in een installatie die de hele ruimte bespeelt. De titel Bon Voyage is een motto voor het werk, maar tegelijk een aanmoediging en begroeting van de bezoeker, die op dat werk komt aangereisd. Andrei Roiter kon in 1989 dankzij perestrojka voor het eerst zijn geboorteland Rusland verlaten. Sinds 1990 pendelt hij tussen Amsterdam en New York. Hij woont en werkt in beide steden en belichaamt in zijn werk het migrantendom dat onze tijd kenmerkt. Sinds hij de rol van reiziger op zich heeft genomen, vervult hij die positie met inbegrip van het hele scala aan prototypes: hij is de vrijwillige banneling, maar ook de gedoodverfde vreemdeling, hij is de moderne nomade en tegelijkertijd de eeuwige toerist die gretig impressies vergaart. Die vormt hij om en geeft ze aan ons door: Roiter is de reiziger die ons op weg stuurt.

De koffer waarmee hij indertijd uit Moskou vertrok, neemt een belangrijke plaats in binnen zijn oeuvre. Het voorwerp is veranderd in een wandreliëf. De rode koffer, een door de tijd getekend exemplaar van hard geperst karton, hangt aan de muur, voorzien van een groot rond gat. Een cirkel in een rechthoek: het is een uitgebalanceerde abstracte constructie. Maar ook een persoonlijk getint uithangbord, dat openheid uitdraagt. De doorboorde koffer keert meer dan eens terug op het schildersdoek, zwevend als in een visioen. Het is een herhaaldelijk beproefd, zichzelf versterkend symbool voor fysieke en mentale bewegingsvrijheid. De titel van deze schilderijen luidt niet voor niets Escape.

Roiters werk heeft een dromerige en speelse kant, maar onontkoombaar is ook de melancholie, sluimerend in bezonken kleuren en het patina van de tijd. Roiter trekt in zijn werk het decor op van zijn eigen leven als voorbijganger en verleent er de kracht aan van de metafoor. Hij maakt talloze gebouwtjes: maquettes van wachtkamers, uitkijkposten, rustruimtes, wijkplaatsen en studievertrekken.

Dit zijn fragiele staketsels, met de hand samengesteld uit restmaterialen die van de straat kunnen komen, zoals plankjes en stukken karton, maar ook uit zijn eigen atelier of bibliotheek, zoals aantekenschriften en boeken. Op wankele fundamenten zoals een muziekstandaard verrijzen zo kleine nestkasten voor toekomstdromen en (jeugd)herinneringen. Ze vormen het ideale onderkomen voor de verbeelding.