Adriana, de zus van de landschapschilder Johannes van Ravenswaay, heeft vermoedelijk les gekregen van haar eveneens schilderende oom Jan van Ravenswaay. De ongehuwd gebleven kunstenares woonde en werkte in Hilversum en exposeerde tussen 1848 en 1871 in Utrecht, Groningen, Leeuwarden, Amsterdam en Den Haag. Het oeuvre van Adriana, die zich toelegde op fijn geschilderde stillevens van bloemen en vruchten, wordt nog altijd over de hele wereld verkocht; niet alleen in Nederland, maar ook in Engeland, Duitsland, Oostenrijk, Frankrijk en de Verenigde Staten.

Volgens de publicatie Penseelprinsessen & Broodschilderessen van Hanna Klarenbeek (Bussum, 2012), over de positie van vrouwelijke kunstenaars in Nederland tussen 1808 en 1913, moeten er in de 19e eeuw naast 6200 mannelijke kunstenaars circa 1100 kunstenaressen werkzaam zijn geweest. Maar het was in die tijd voor vrouwen niet gebruikelijk om met de schilderkunst ook de kost te verdienen. Geldzaken werden toen nog beschouwd als een mannenaangelegenheid.

Uit het feit dat Adriana van Ravenswaay veelvuldig deelnam aan de Tentoonstellingen van Levende Meesters die in verschillende plaatsen werden georganiseerd, blijkt dat zij een serieuze carrière als kunstenares moet hebben gehad. Andere bekende voorbeelden uit de Nederlandse kunstgeschiedenis zijn Gerardine van de Sande Bakhuyzen (1826-1895), Adriana Haanen (1814–1895) en Margaretha Roosenboom (1843–1896), niet toevallig allemaal dochters en/of zussen van reeds gevestigde schilders. Rond 1850 nam de belangstelling voor werk van vrouwelijke kunstenaars toe. Er werd meer over hen geschreven, ze exposeerden vaker en werden langzaamaan ook op de kunstacademies toegelaten.