Marianne van der Heijden maakte deel uit van de groep Amsterdamse Limburgers, met verder vooral mannelijke kunstenaars als Ger Lataster, Jef Diederen, Pierre van Soest en Pieter Defesche. Ze worden Amsterdamse Limburgers genoemd omdat ze in de hoofdstad studeerden en daarna ook allemaal terugkeerden naar hun geboortegrond. Het oeuvre van Marianne van der Heijden geldt als bijzonder waardevol. Tussen 1944 en 1951 leverde ze een belangrijke bijdrage aan de ontwikkeling van de groep. In het begin maakte ze vooral monumentaal werk, vaak in opdracht. Rond 1970 volgt een radicale breuk en komen haar eigen geesteswereld en gevoelsleven centraal te staan. Dit past perfect in de tijdgeest van ontkerkelijking en emancipatie.