Jo Gijsen staat voornamelijk bekend als beeldhouwer. Zijn werk is in een groot aantal openbare collecties te zien, staat op dorpspleinen en in stadskernen. Aanvankelijk leidde zijn opleiding Gijsen naar de schilderkunst. En dat ambacht vormt nog steeds zijn andere passie. Het karakter van de beeldhouwer verraadt zich evenwel in zijn schilderijen. De schilderijen van Gijsen kunnen hout en ijzer bevatten. Op zijn minst, zou je kunnen zeggen, zijn het papiercollages. Tastbare materie, ogenschijnlijk ruwe, maar tot in detail overdachte composities in aardkleuren, even imposant en refererend aan oerkrachten als het beeldhouwwerk, dat is wat we terug zien in de schilderijen. Ook deze collages lijken zichzelf te maken.

Het ziet er naar uit dat Jo Gijsen bij het zien van materiaal, of het nu steen, hout, ijzer of papier betreft, een onbedwingbare lust voelt dit te gebruiken om de oorspronkelijke schoonheid, die niets met esthetiek te maken heeft, te benadrukken. Aanvankelijk was dit niet zo, in het begin van zijn loopbaan accentueerde Gijsen de maakbaarheid van materiaal; hij hakte ogenschijnlijk zachte kussens uit harde granieten stenen. Een surreëel gevoel voor humor deed hem een paar naturalistische schoenen kappen bij wijze van zelfportret. Hij leek te willen zeggen; “kijk maar, het is niet wat het is.” Nu daarentegen toont hij wat er is, niets meer en niets minder, een stelling die weinig meer argumentatie behoeft dan een paar open ogen van de beschouwer.