René van Gijn. Nederlands tv-regisseur, graficus, schilder en fotograaf, werd in 1949 in Sitobondo (Indonesië) in een liberaal, hervormd milieu geboren. In 1959 keert het gezin definitief terug naar Nederland en doorloopt zijn middelbare-schooljaren (HBS) in diverse steden. Op zijn 12e krijgt hij het advies om naar een kunstacademie te gaan, maar gaat toch op aanraden van zijn vader een grafische opleiding volgen in Amsterdam in de traditie van zijn overgrootvader, mr. Simon van Gijn, die een drukkerij had in Dordrecht. ( nu museum Simon van Gijn in Dordrecht) Tijdens de patroons-opleiding op de grafische-MTS wordt de bewondering voor “de kunst” sterk gestimuleerd en worden aan hem de theoriën van de verschillende kunstvormen uitvoerig onderwezen. Gaandeweg de opleiding - tot 1972 - raakt het geschilderde en getekende privé-werk steeds meer op de achtergrond en wordt de fotografie steeds belangrijker. Er volgen in deze periode een paar foto-opdrachten (portretten) en er verschijnt in 1971 een fotoboek: FotoÂ’s in een beperkte oplage uitgegeven. Maakt kennis met de schilderkunstenaars Jan Grotenbreg en Neel Korteweg, en later met Gerard van den Oetelaar, die een jarenlange vriendschap zal opleveren. Gaat in 1972 in Amsterdam wonen en wordt toegelaten op de Filmacademie te Amsterdam. Hij deelt een woonhuis met de later beroemde typograaf/graficus en VPRO web-designer Max Kisman. Maakt in deze periode verschillende films als cameraman en regisseur. Zijn eindexamenfilm uit 1976, de documentaire “Inspelen” wint op het internationaal studenten-filmfestival in Reims (Frankrijk) een eervolle vermelding en wordt in datzelfde jaar ook geselecteeerd voor het documentaire filmfestival in New-York. Na zijn filmopleiding komt hij bij verschillende omroepen te werken (TROS-VPRO-NOS/NPS-AVRO). Hij wordt een veel gevraagd regisseur van kunstenaarsportretten en tv-programmaÂ’s over kunst. De voor de NOS gemaakte tv-documentaire “Terug naar Maderna”- over de italiaanse componist en dirigent Bruno Maderna - krijgt in 1983 een nominatie voor de prestigieuze NIPKOW-schijf voor beste nederlandse TV-documentaire. In 1991 ontmoet hij de kunstenaar-vriend en ondernemer Henk de Vocht. In het brabantse dorp Best begint een nieuwe ‘kunstÂ’ - periode en komen enkele exposities tot stand. In deze tijd worden ook weer een groot aantal tekeningen in kleur gemaakt op groot formaat papier, vnl. portretten van vrienden en/of opdrachtgevers. Henk de Vocht stimuleert hem om verder te gaan met het schilderen in olieverf en zo ontstaan de grote organisch abstracte schilderijdoeken. Ook het levendige kleurgebruik en de vrijheid van expressie begint sterkere vormen aan te nemen in deze vnl. (abstracte) landschappen ( oa. abstract landschap in rood # 2, uit 2001 ), Geleidelijk verdwijnen de landschap onderwerpen en maken plaats voor de grote kleurvlakken. Dit nieuwe oeuvre laat een schilderkunstige ontwikkeling zien in het kijken naar ‘kleurÂ’ en sterk verwant is met het abstract expressionisme uit de jaren 60. Grote vlakken kleur bepalen de abstracte compositie en verwijzen gemakkelijk naar de schilders Mark Rothko, Agnes Martin, Ad Reinhardt en Barnett Newmann. De schilderijen zijn gemaakt door een opeenvolging van bepaalde kleuren en worden gedicteerd door een idee, en niet door een willekeurige manipulatie van de verf. Dit nieuwe “compositie-van-vorm” in kleur toont dat de idee centraal staat, dat de compositie “helder en eenvoudig” wordt weergeven. Hoe minder te zien is, hoe meer er wordt beleefd. Of te wel: ‘less is moreÂ’ is voor een groot publiek ‘liefde op het eerste gezichtÂ’ gebleken en werd het alom geprezen en gewaardeerd.