Op natuurstenen sokkel van 8 cm.

Als jongen groeide Arthur Spronken op met paarden; zijn grootvader van moeders kant was paardenhandelaar. Hij mocht meehelpen om de staarten te vlechten voor wedstrijden en keuringen. Hij schuilde onder hun brede buik tegen de regen en liet zich in vliegende vaart meevoeren aan hun manen. Paarden werden zijn vrienden. Hij werd geen echte ruiter, geen man in rijkostuum. Paarden bekeek Spronken met het oog van een boer, een fokker. En inderdaad zou hij zelf Welshe pony's gaan fokken, zodat hij, in de jaren zeventig, met tien merries en vijf hengsten elk jaar nieuwe veulens zag draven.

Hoewel de beeldhouwer van meet af aan paardetorso's vormde, komen juist in 1962 en 1963 nog complete paarden voor. Het zijn boerehengsten met een enorme buik en reusachtige billen, staande op vier zware poten. Prijshengsten zijn het, demonstraties van ingehouden geweld.

Al gauw gaat hij bij zijn bronzen paarden de innerlijke dynamiek van de volumes overdragen op het gebaar: het paard verheft zich, gaat draven, wentelen, rollen, steigeren. Het kronkelt zich, springt of zweeft. Zo zet Steigerend paard, omstreeks 1965, zich met alle kracht af op één poot, zich samenballend voor de sprong. Alle volumes zijn tot het uiterste geladen; de spanning wordt ternauwernood beteugeld. Overal krijgt de anatomie aandacht. Waar hem dit goed dunkt laadt Spronken de vormen echter expressief op, zoals in de geweldige nek. In zulke volumes mondt het expressionisme uit van zijn vroegere gehakte beelden; het is nu ondergeschikt gemaakt aan een nieuwe, vitalistische visie. Steigerend paard meet maar ongeveer twaalf centimeter; het zou echter, zoals bijna al Spronkens kleine paarden op monumentale schaal vergroot kunnen worden zonder iets aan plastische kracht in te boeten. (tekst José Boyens)