In een van de schilderijen van Ronald Versloot kijk je op een stilleven met vlot geschilderde glazen, een bloemenvaas en een pot waartussen een man ligt. De verhouding in hun wederzijdse grootte is totaal ongerijmd. De man is piepklein of de voorwerpen van het stilleven zijn bovenmenselijk groot. Bovendien blijkt de man niet geschilderd te zijn maar afgedrukt op het doek met een linosnede.

Versloot onderzoekt al lang de mogelijkheden van het vermengen van schilderkunst met de grafische techniek van de linosnede. De linofiguren zijn als het ware acteurs die in de geschilderde setting optreden. Tegelijkertijd snijdt hij daarmee op een formeel niveau de beginselen van de schilderkunst aan: het eeuwenoude Figur - Grund Problem: hoe verhoudt de (menselijke) figuur zich tot de achtergrond en hoe breng je die twee tot een eenheid. De linofiguren bieden onvermoede nieuwe mogelijkheden om dat probleem op scherp te zetten. Omdat de figuren in contour zijn weergegeven kun je recht door ze heen kijken op de geschilderde achtergrond van de voorstelling. Die vluchtigheid wordt weer tegengesproken door de linofiguur een zware geschilderde schaduw te geven.De vraag of nu het geschilderde of het afgedrukte werkelijk is wordt nog eens versterkt door de vaak raadselachtige voorstelling.Steeds lijk je het moment te zien vlak voor of na een dramatische gebeurtenis.