Opleiding: Académie de la Grande Chaumière, Parijs (1956-1957) Académie André Lhôte, Parijs (1956-1957) Vrije academie voor Beeldende Kunsten, Den Haag (1958). Gerard was gehuwd met Josephine Sloet. Van groter belang voor zijn ontwikkeling vindt hij zelf het contact met kunstenaars zoals Kees van Dongen, Conrad Kickert, Serge Poliakoff en Alberto Giacometti.

Maakte de kunstenaar in de jaren `50 zwarte materieschilderijen, in de jaren `60 ordent hij de beeldelementen tot ruimtelijke, meer afstandelijke structuren. Behoorde in de vijftiger jaren bij de Voorburgse artistieke werkgroep De Nieuwe Ploeg. Was verder ondermeer lid van de Fugare, de Posthoorngroep, Atol en Pulchri Studio. Verdijk won de Jacob Hartog Prijs (1965), de Prix d'Europe, Ostend (1966 silver medal), de Jacob Marisprijs voor de vrije schilderkunst (1964 en 1967), hij ontving stipendia van het ministerie van Cultuur, Recreatie en Maatschappelijk Werk (1969 en 1971).

Van 1973-78 beperkt hij zich tot grafiet en gum op papier en onderzoekt het evenwicht in alle denkbare tegenstellingen. Tekens, organische vormen en hiëroglyfeachtige sporen creëren een archetypische beeldtaal waarin hij het vaste van de vorm verbindt met het vluchtige van het gebaar tot een geheel, wat hij omkadert. Vanaf 1982 vertaalt Gerard Verdijk zijn denkbeelden ook ruimtelijk, in natuurlijke en gevonden materialen.

In de jaren 90 verdwijnen de kaders. Ruimte kent geen begrenzingen meer. Transparante verflagen lopen onzichtbaar in elkaar over of druipen als een stortbui langs het doek. kleuren ontstaan die, als veranderend licht, ondefinieerbare sferen achterlaten. Daarin zijn vormen en hun echo`s te onderscheiden waarvan niet te zeggen is of ze verschijnen of verdwijnen. Ook associaties met rotsschilderingen worden gewekt.

Gerard exposeerde zowel in het binnen- als in het buitenland. Waaronder in 1961 , 62 en 1964 met de tentoonstelling "Fluor in beweging" bij Galerie Orez in Den Haag. Verdijk maakte op uitnodiging reizen naar Afrikaanse landen (1982) en Japan (1991 en 1992). Er vond een retrospectieve expositie van zijn werk plaats in het Stedelijk Museum in Amsterdam (1993/1994). In 1994 verhuisde hij vanuit Nederland naar het buitenland; hij woont en werkt sindsdien in Frankrijk, de V.S., Duitsland, Portugal en Japan.

Het werk rond 2000 van Gerard Verdijk is buitengewoon poëtisch te noemen. Hij schildert ruimtes vol stilte, licht en donker, waarin subtiele aanduidingen voorkomen van processen in de natuur en sporen van menselijk leven in de vorm van archaïsche tekens. Deze tekens zijn vaak ontleend aan resten van oude culturen, die hem fascineren om hun suggestie van een mysterie dat verbonden is met de grondslagen van het leven. Verdijks schilderijen treffen door hun eenvoud en tegelijkertijd door hun complexiteit. Ze hebben veel gemeen met Japanse haiku's. In die zin dat er meestal een ogenschijnlijke tegenstelling of oppositie van twee elementen in is weergegeven.