Toebosch, een dochter van de componist Louis Toebosch, was werkzaam als docent, begeleider aan diverse kunstopleidingen en gaf workshops in binnen- en buitenland. Van 2004 tot 2008 was Toebosch directeur van Dasarts, de tweedefaseopleiding theater van de Amsterdamse Hogeschool voor de Kunsten (AHK) te Amsterdam. In maart 2008 werd bij haar longkanker geconstateerd, waaraan zij uiteindelijk overleed.

Na haar afgebroken studie (zang en gitaar) aan het Brabants Conservatorium in Tilburg (1969-1970) en een vijfjarige studie modeontwerpen, illustratie en grafische vormgeving aan de St. Joostakademie in Breda (1970-75) was zij op verschillende terreinen van de kunsten actief. Van het Franse chanson evolueerde ze naar de geïmproviseerde muziek, onder andere bij De Werkgroep voor Vanzelfsprekendheid (1969) (Peter van Meel, compositie en piano), Loes van Ruth (cello, Manuel Cooijmans, slagwerk) en The New Electric Chamber Music Ensemble (met onder anderen Remko Scha en Hans van Beers). Vanaf 1969 speelde zij in verschillende films van filmmaker Frans Zwartjes, onder meer in Spare Bedroom, Eating, Seats Two, Spectator en Behind your Walls. Ze bracht soloperformances en nam deel aan groepsoptredens.

In 1972 ontmoette ze de musicus Michel Waisvisz met wie ze jaren zou samenwerken in diverse muziektheaterproducties, zoals Het Kerstspel (1972), Een avond over Jazz (1976) (Michel Waisvisz, Steve Hughes, Maarten Altena), Met Moniek en Michel de Kerstnacht door, De M&M en M&M show en Onze Faust.

In 1978 ging ze solo met de muziektheaterproductie Ze zeggen dat ze zingt/They say she’s a singer in samenwerking met de musicus-inspeciënt Kees Klaver. Deze productie werd door regisseuse Ike Bertels opgenomen en op de VPRO-televisie in 1979 met Pinksteren uitgezonden. In 1981, tijdens een rechtstreekse uitzending vanuit theater Carré, De Noodzaak van de Kunst in samenwerking met het Holland Festival, voor de VPRO-televisie, gepresenteerd door Freek de Jonge, toonde Toebosch de installatie-performance Painthouse,[1] een compositie voor hout, linnen, verf en mezzosopraan, aan het publiek in de zaal en thuis, waarbij zij zelf de camera hanteerde. Painthouse werd daarna geëxposeerd in het Stedelijk Museum te Amsterdam.

In 1983 werd Toebosch gevraagd om vier rechtstreekse uitzendingen vanuit theater Carré te presenteren in het kader van het Holland Festival voor de VPRO-televisie, onder regie van Theo Uittenbogaard.Onder de titel Aanvallen van Uitersten werden programmaonderdelen uit het Holland Festival en op dat moment nieuwe stromingen in de beeldende kunst, muziek, theater, dans en letteren aan het publiek getoond met onder meer Marina Abramovic en Ulay, Rosas, Harrie de Kroon, Jules Deelder en Wencke Mühleisen. Ook trad Toebosch zelf op met onder andere het NOS-omroeporkest onder leiding van Ivan Fischer, die na Wagners Prelude, de introductie van de aria Der Liebestod, plotseling het orkest dwong te stoppen omdat hij meende dat het publiek de muziek niet meer serieus nam.[bron?] Een andere lezing van dit incident is, dat de musici niet meer kónden spelen, omdat hun gehoor totaal ontwricht werd door de helse, tegen de pijngrens aanliggende, klanken door het daaraan voorafgaande optreden van de geluidsperformer Glenn Branca. Toebosch, die de aria nog moest vertolken, kwam het podium op terwijl de muzikanten aan het inpakken waren en wist een tiental musici ervan te overtuigen om samen met haar deze aria alsnog in de rechtstreekse uitzending te vertolken, terwijl zij zelf het tot 10 man gedecimeerde orkest dirigeerde.

Van 1985 tot 1990 was Toebosch docent aan de Gerrit Rietveldacademie afdeling Audiovisueel, later op de AKI 2 in Enschede, de Rijksakademie in Amsterdam en bij DasArts. Ook verwierf ze diverse opdrachten voor kunst in de openbare ruimte, onder meer via de stichting SKOR, en maakte ze een serie van zes kunstwerken onder de titel Les douleurs contemporaines.