Josepha Gijsberta (Jos) de Wit-van Riemsdijk was een Nederlandse beeldhouwster.

Jos van Riemsdijk werd geboren in het Belgische Ukkel als oudste dochter van Gerrit van Riemsdijk en Catharina Ahr. Het gezin verhuisde in 1916 naar Den Haag, waar haar vader vertegenwoordiger was van de Nederlands-Indische Koffiehandel.[2] Ze studeerde beeldhouwkunst aan de Koninklijke Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag, tot ze de opleiding moest afbreken omdat haar vader zijn geld bij de beurskrach was kwijtgeraakt. Ze werkte vervolgens op het atelier van Corinne Franzén-Heslenfeld. Van Riemsdijk kon een beurs krijgen, maar werd in 1933 afgewezen voor de Rijksakademie van beeldende kunsten in Amsterdam, omdat men vond dat ze te weinig kon tekenen. Een jaar later werd ze alsnog toegelaten tot de beeldhouwklas van Jan Bronner. Ze verliet de academie toen ze in 1935 trouwde met J.C. Rab, die niet achter haar beeldhouwersambitie stond. Ze werkte stiekem bij een beeldhouwer, maar pakte het weer echt actief op na het overlijden van haar zoontje in 1938. Na scheiding trouwde ze in 1957 met de schilder Frans de Wit.

Haar beeldhouwwerk, bestaande uit portretten, mens- en vooral dierfiguren, was figuratief. Zij was lid van het Haagse genootschap Pulchri Studio en de Nederlandse Kring van Beeldhouwers. Ze ontving voor haar werk tweemaal de materiaalprijs (1951, 1958) verbonden aan de Jacob Marisprijs en in 1957 de tweede Jacob Hartogprijs.