Zijn schilderijen verwijzen naar een landschappelijke werkelijkheid. Het waarnemen, gewaarworden, ervaren, ligt aan de basis. Met gespitste zintuigen, alert. Een actief kijken. Er is veel te zien, horen, ruiken, voelen. Het landschap is complex, geeft zich niet zo maar bloot. Landschap is niet stemmig, niet vrolijk, niet somber, het is gewoon wat het is. Zijn schilderijen bevatten geen topografische elementen, geen bebouwing, geen mensen en zijn ook geen impressies of nabootsingen van een ergens in de werkelijkheid voorkomend landschap. Het landschappelijke beeld gaat over ruimtelijkheid en licht, over horizon, oneindigheid en begrenzing en vooral ook over leegte en stilte. Om voor zichzelf te beschrijven wat er op het platte vlak gebeurt komt hij nog al eens terecht op analogieën met muziek. Kleur en vormen staan tegenover elkaar als een soort akkoorden, de ruimte en sfeer als klanken. Het gaat dus om specifieke klanken die paradoxaal ook weer een stilte oproepen. Die stilte in de schilderijen is waar het om gaat. Stilte, of de afwezigheid van geluid, maar dat is ook geluid, is verbonden aan landschap.Tekst: Nico Hemelaar