Karel Dujardin was een Nederlands kunstschilder. Hij is het meest bekend van zijn Italianiserende landschappen.
Karel groeide op aan het einde van de Kalverstraat, nabij de Munttoren, in een familie van vetsmelters en vleeshouwers. Zijn moeder was een Antwerpse, zijn vader was geboren in Middelburg. In 1638 gingen zijn ouders failliet. Het is niet bekend van wie hij leerling was, maar zijn achterneef Pieter Nason, Nicolaes Berchem en Paulus Potter zijn genoemd. In 1649 woonde hij in Parijs, waar hij trouwde met de weduwe Suzanne van Royen, die eveneens een Antwerpse achtergrond had. Het jaar daarop vertrok hij naar Lyon. In 1651 trok hij met zijn vrouw naar Amsterdam. Het paar woonde op de Rozengracht, maar verhuisde in 1656 naar Den Haag, waar hij een van de oprichters werd van Confrerie Pictura, het Haagse schildersgilde; Du Jardin sloot zich tevens aan bij de schutterij. In 1660 kwam hij terug naar Amsterdam, waar hij carrière maakte; zijn werk werd zeer gewaardeerd onder verzamelaars. In 1673 woonde hij op de prestigieuze Keizersgracht, niet ver van de Spiegelstraat en Gerrit Uylenburgh, die hem betrok bij het beoordelen van een zending schilderijen, bestemd voor de Keurvorst van Brandenburg.
Dujardin werkte in uiteenlopende genres. Naast zijn pastorale landschappen maakte hij ook historiestukken en portretten van Jan Reynst en Jacob de Graeff. Befaamd is zijn portret van Michiel de Ruyter, die hij diverse malen heeft ontmoet tijdens de volgende zeereis. In 1675 vertrok hij via Texel, Lissabon, Tanger en Algiers naar Rome waar hij lid werd van de Bentvueghels. Daar trok hij op met de schilder Johannes Glauber, en stond bekend als Barba di Becco, of Bokkebaard. Hij verhuisde naar Venetië, waar hij stierf na een voedselvergiftiging en een korte ziekbed.