Erkenning van het oeuvre van Jan van Duijnhoven kwam relatief laat. Zijn werk is abstract. Omdat smalle repen in het schilderij dieper liggen komt er op die plek minder licht en reflecteren de kleuren er anders. Zo worden het levende werken; ze veranderen mee met het licht. En gezamenlijk worden ze opgenomen in het geheel van de ruimte. Mede doordat ze niet zijn ingelijst lopen ze door in de muur en in de omgeving. Ze ’dijen uit’ zoals van Duijnhoven het verwoordt. Alle werken aan de muur vormen een deel van een groter geheel, van de kosmos.

Jan van Duijnhoven mediteert met zijn werk op het licht. En voelt zich daarbij verwant aan de Tibetaanse meditatieve praktijk. In zijn eigen tuin observeert hij de natuur en ziet hij hoe de seizoenen en het licht de groei van de planten beïnvloeden. Zijn ervaring van het licht is voor Jan van Duijnhoven existentieel: “Je gaat op in het licht en dan kan er iets ontstaan als een gevoel van geluk en schoonheid.” Zijn werk maakt er ons van bewust dat alles in de natuur met elkaar samenhangt.