Marinus Dillen groeide op in Mierlo-Hout, een boerendorp waar hij door zijn belangstelling voor portrettekenen als eenbuitenbeentje gold.

In 1904 werd zijn talent ontdekt door de Helmondse fabrikant Pieter Fentener van Vlissingen die hem een baan bezorgde in de tekenkamer van de textieldrukkerij waaraan hij leiding gaf. In 1904 gaf hij Marinus toestemming om zich voortaan geheel op schilderen en tekenen toe leggen.

Op advies van Antoon Derkinderen deed Dillen in 1916 toelatingsexamen voor de Academie in Amsterdam die hij in 1920 met veel succes voltooide.

Terug in Mierlo-Hout behield hij zijn mentale onafhankelijkheid. Door zijn excentrieke levenswijze en eigenzinnige religieuze opvattingen vervreemdde hij van zijn omgeving. In 1930 trouwde hij met een Duitse en verhuisde naar het dorpje Rosenheim in Beieren.

Zijn vroege werk bestaat vooral uit prachtig getekendeportretten, later schilderde hij ook landschappen en stillevens en maakte het realisme uit de vroege jaren plaats voor een meer expressionistische stijl.