Peter van den Braken, geboren in 1896 te Eindhoven en aldaar in 1979 overleden, weet op jeugdige leeftijd, dat hij kunstschilder wil worden. Na baantjes als huis- en kerkschilder ontwikkelt hij zich als autodidact, alhoewel de contacten met vader Jan en zoon Anton Kruysen voor zijn artistieke vorming stimulerend zijn geweest. Een succesvolle expositie te Scheveningen in 1922, waar hij door kunstcritici van naam opgemerkt wordt, is het begin van een lange reeks tentoonstellingen in binnen- en buitenland. Hij is een vrijbuiter die gehecht is aan zijn vrijheid. Op vele plaatsen in Nederland heeft hij gewoond en over de gehele aardbol heeft hij gereisd, waardoor hij een avontuurlijk en rusteloos leven heeft geleid. In hart en nieren is en blijft hij een Brabander die verknocht is aan zijn geboortegrond, hetgeen uit zijn werk - ook wat hij onderweg heeft vervaardigd - blijkt. De schilderijen van Peter van den Braken worden uit kleur gevoelsmatig opgebouwd; compositie, lijnvoering en proporties zijn secundair. Ze ontstaan niet uit directe observatie, maar aan de hand van schetsen of uit de herinnering, zodat detaillering achterwege blijft. Zonder dralen maakt hij vaardig zijn werk, dat fors en onstuimig van karakter is en dat door het direct uit verftubes en met paletmes werken een pasteuze, korrelige structuur heeft, welke zijn handelsmerk is. Het gaat deze `schilderijenboetseerder` vooral om in zijn landschappen en stillevens - portretten heeft hij nauwelijks vervaardigd - een karakteristieke stemming of sfeer op te roepen. De productieve kunstschilder Peter van den Braken documenteert in zijn werk het authentieke Brabant van weleer, dat tijdens zijn leven door industrialisatie, verstedelijking en economische groei in sneltreinvaart aan het verdwijnen is.