In 1963 opende Galerie Krikhaar zijn deuren, als dertiende galerie in Amsterdam. Als nieuwkomer wist hij direct grote namen te strikken voor zijn galerie. Voor zijn eerste tentoonstelling had hij Marc Chagall, kort daarna gevolgd door een expositie met de titel A.B.C. (Appel, Brands, Corneille). Krikhaar werkte internationaler dan de meeste galeries in Nederland in die jaren.

De galerie in de Spuistraat maakte in 1980 plaats een grotere ruimte aan het Rokin, vooral omdat Krikhaar forse schilderijen van Picasso wilden gaan tonen. Vier jaar later keerde hij weer terug naar de Spuistraat. Krikhaar besloot in 1988 te stoppen, vlak voordat de kunstmarkt in elkaar klapte (''Ik sloot die deur met een combinatie van pijn en opluchting. Die artiesten lijken aardige jongens, maar er zitten ook klootzakken tussen'').

Daarna ging Krikhaar zelf meer schilderen. Hij vestigde zich in 1994 met zijn tweede vrouw Helena in de Provençaalse heuvels in Zuid-Frankrijk, in een schitterende villa die Krikhaars zoon had ontworpen. Sierhuis: ''Maar een vergunning had hij niet en iedereen kon zien dat de bouw niet voldeed aan de voorschriften. Dus het was nog niet af of de burgemeester stond boos op de stoep. Maar Herman ontving hem met open armen en gaf hem en passant een paar prenten van Picasso cadeau. Daarna waren ze de grootste vrienden.''