Gesigneerd l.o.

N.B.:
De kunstenaar is enige tijd bezig geweest met het zoeken naar een bijzondere gladheid en het warme grijs, weergegeven op dit schilderij, waar hij mogelijk De Vliet in Zuid-Holland afbeeldde. In een brief beschreef de kunstenaar zijn experimenten:

Amsterdam 10 Julij 1860

HOOGGEACHTE HEER!
Ik geloof wel, dat ik u in mijn laatsten brief wonderlijke dingen heb geschreven: eene kleine openbaring van die boosheid, die in het diepste binnenste van iemand wonen kan en zich nu en dan eens eventjes ontlaadt. Ik herinner mij, dat ik toen sedert verscheidene dagen slecht geschilderd had en volkomen in den toestand was van een klein kind, dat zich het hoofd gestooten heeft tegen eene tafel en daarom een stoel omverschopt. [...]
Ik ben bezig aan die schilderij, waarop die beide koeijen staan, die met haar beiden schijnbaar van één kop gebruik maken en daarom, volgens u, de schilderij nog al verkoopbaar maken. In de overtuiging, dat die opmerking mogelijk niet van waarheid ontbloot is, heb ik mij dan ook wel gewacht aan dien kop te raken. Voor het overige heb ik de geheele schilderij moeten overschilderen. Lucht, verschiet, boomen, voorgrond, alles is veranderd, want het stuk was zeer bruin en tam geworden. Eerst verbeeldde ik mij, dat de oorzaak aan het inschieten lag, en stak daarom mijn halve vermogen in eijeren, om het al maar te eiwitten. Doch illusie, illusie! Alleen de eijeren waren geene illusie. Ik zocht toen mijn heil, eerst in zeeschuim, toen in een scheermes en eindelijk in puimsteen. De uitkomst van dat zoeken naar mijn heil was, dat ik mijne schilderij zoo glad kreeg als een spiegel. Toen bemerkte ik, dat voor ons,
schilders, het geluk op deze wereld alleen bestaat in verw. Als men dus het geluk zoo digt bij de hand heeft, moet men het ook grijpen, en ik haalde het in de Vijzelstraat, maison Wisseling. En nu is de schilderij alweder een heel eind op weg. Ik zoek naar een toon, dien wij gekleurd-grijs noemen; dat is alle kleuren, hoe sterk ook, zoodanig tot één geheel gebragt, dat ze den indruk geven van een geurig, warm grijs. Doch ik voor mij vind nog maar altijd grijs van keukenmeiden-japonnen, wit en zwart, peper en zout of op zijn hoogst een slap melkchocolade-kleurtje. Om het sentiment van het grijze, zelfs in het krachtigste groen, te houden is verbazend moeijelijk, en die het uitvindt is een gelukkig sterveling. Eene bonte schilderij vind ik afschuwelijk, maar in grijs loopt men gevaar, als men den juisten toon niet treft, zwaar, dik, flets of tam te worden. Mijne schilderij te Rotterdam, zeiden sommigen, toonde te grijs. En komt men dan op eene tentoonstelling naast eene schilderij als, b.v. van Bisschop, die tronies schildert met een ongekend, hartverscheurend rood en alsof zijne personen voor het minst in de roodste avondzon van Gudin of Rottman zaten, dan wordt men onvermijdelijk flets en bleek. Maar dat zijn allen moeijelijkheden, die iedereen best voor zichzelven weet en waar iedereen mede heeft te kampen. Een timmerman zoekt hout zonder kwasten, een beeldhouwer marmer zonder aderen, een loteling naar een of ander hersenschimmig ligchaamsgebrek, vele Amsterdamsche jonge heeren naar een middel om zich aan het medewerken aan de brandspuit te onttrekken en een ongelukkig schilder naar gekleurd grijs. En er zijn maar zeer weinig liefhebbers - o, ik kan ze niet met rust laten, mijn hart en geest roepen telkens om den erwtenblazer - die zich kunnen voorstellen, dat het zoeken in eene schilderij naar eene doorgaande kleur iemand somtijds dol maakt, dat zulks het doorzetten en bewijzen eener meening, het staven eener opvatting is, dat groen nog iets anders is dan blaauw met geel en rood, nog iets anders dan vermiljoen of karmozijn. [...].