Rechtsonder gesigneerd en gedateerd '61.

Dora Tuynman kreeg niet de erkenning die haar vrienden en collega-schilders als Appel en Corneille in de stroom van de Cobra-beweging wel ten deel viel.

In de rue Santeuil in Parijs in een door mannen beheerst milieu, wist zij haar toekomstideaal: schilderes te zijn, waar te maken. Dit leidde tot een produktie van schilderijen waaruit een kracht spreekt die, nu de tijd is verstreken, met verwondering bezien mag worden.

Dora Tuynman werd in 1926 geboren in het zuidfranse Montpellier. Een aantal jaren na haar middelbare schooltijd blijkt er voor haar maar een weg te zijn: schilderes worden. In de winter van 1951-'52 krijgt Dora Tuynman, die al sinds 1949 in Parijs woont en werkt, een grote werkruimte in het voor de sloop bestemde fabriekpand, waar ook Karel Appel, Corneille en anderen op de begane grond ingetrokken waren. De museumdirecteuren en andere geinteresseerden bezochten voornamelijk de begane grond en bij uitzondering de eerste verdieping waar Bram Bogart en Dora Tuynman hun atelier hadden.

Na 1954 begint voor Tuynman de toekomst een wat optimisticher beeld te krijgen. Zij ontvangt een studietoelage van de Franse regering, waardoor zij zich een heel jaar aan haar kunst kon wijden. Na een expositie bij de club des Quatre Vents, waarbij zij veel werken verkoopt, lijkt het of zij het succes heeft bereikt.

De schilderijen die zij maakt na 1957/58 zijn buitengewoon krachtig van structuur, kleur- en verfopbreng. Er blijft niets meer over van het decoratieve statische kleurenpatroon, integendeel, een fe expressionistisch kleurgebruik komt er voor in de plaats.

Na 1959 worden haar schilderijen wat chaotischer door de kriskras getrokken halen in de onduidelijke vormen. In 1961-62 gaat Dora naar New York, waar zij negen maanden zal blijven. Daar schildert zij grote vitale doeken, waarvan de kunstcriticus Raoul Jean Moulin zegt: "Wat er was geworteld, dat bloeit nu op; wat sluimerde maakt zich nu los als een fontein". De kleuren worden 'de brutale uitdrukking van een natuurlijke vreugde', waarna een vergelijking volgt met de muziek van Bartok.

In 1963 exposeert Tuynman in 't Venster in Rotterdam waar verkoop uitblijft. In deze periode drukt ze haar talent op een krachtige manier uit. Er volgt een nieuwe fase in haar leven en in haar kunst. Haar arbeid wordt beperkt en onregelmatig. Het schilderen wordt minder impulsief.

In 1970 volgt een reis naar Israel. Na haar terugkeer mist zij de kracht en inspiratie voor een vernieuwing. De poppen, een thema dat al vanaf 1958 in haar werk te vinden is, krijgen meer verwrongen gelaattrekken. Er gaat van dit werk dan ook een hartverscheurende dramatiek en een beklemmende sfeer uit.

Tuynman leidt steeds meer aan hevige depressies. Op 11 juli 1979 komt er een eind aan haar leven van deze strijdlustige kunstenares. Het is opmerkelijk dat het succes voor haar uitbleef toen zij haar beste schilderijen maakte.